[ Fic ] You and Me... [ Dino x Hiba ] Ch 2

ตอนที่ 2 : Belive me--------------------------------------
12.10 น. ณ ดาดฟ้าโรงเรียนนามิโมริ ปัง!!!
" เคียวยะ จ๋าาา " ชายหนุ่มร่างสูงผมทอง เปิดประตูดาดฟ้า เข้ามา พร้อมเรียกคนที่นั่งอยู่ริมรั้วดาดฟ้า" อะไร " คนที่ถูกเรียก ตอบอย่างเย็นชา" คือ...ชั้นให้โรมาริโอ้ ซื้อซูชิ ร้านของยามาโมโตะมา มากินด้วยกันสิ " ดีโน่พูดพร้อมยกกล่องซูชิ 3ชั้นให้ดู" กินไปเหอะ...ชั้นไม่ชอบซูชิ " พูดจบฮิบาริก็ก้มหน้าก้มตากินขนมปังยากิโซบะ อาหารเที่ยวของตัวเองไป ดีโน่เห็นดังนั้นก็คว้าขนมปังจากมือฮิบาริอย่างรวดเร็วด้วยความที่เขาฝึกหมอนี่ได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว เขากระโดดหนีจากคนตรงหน้าเพราะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฮิบาริยกทอนฟาขึ้นมาฟาดวืด
" กินแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร นายกินซูชิไป ชั้นจะกินไอ้นี่เอง " ดีโน่มองขนมปังยากิโซบะที่แย่งมา" ชั้นบอกว่าชั้นไม่..."" อย่ามาโกหกน่าเคียวยะ เมื่อวานชั้นยังเห็นนายไปนั่งกินที่ร้านของยามาโมโตะเลย " ดีโน่เถียงกลับ ฮิบาริจึงถามกลับ" แล้วทำไมนายไม่กินเอง " " ชั้น....ใช้ตะเกียบไม่เป็น " ดีโน่ตอบอย่างอายๆ หลบสายตาของฮิบาริไป" หา!!?? " ฮิบาริทำหน้างง ( มาอยู่ญี่ปุ่นแต่ใช้ตะเกียบไม่เป็น ? มันจะรอดเรอะ - ฮิบาริคิด )" ช่างนายสิ " แล้วฮิบาริก็หยิบซูชิที่ดีโน่ซื้อมาให้กินแต่โดยดี " หว่า...นึกว่าจะมีน้ำใจสอนให้ซะหน่อย " ดีโน่ทำหน้าเสียดาย แล้วเดินไปนั่งข้างๆฮิบาริ แล้วยกขนมปังที่แย่งมาเตรียมจะกิน ฮิบาเหลือบมองเล็กน้อย" นายจะกินมันจริงๆเหรอ " " ทำไมล่ะ มันก็ไม่ได้เสียหายนี่ "" นายไม่รังเกียจที่จะกินของที่คนอื่นกินไปแล้วรึไง " ฮิบาริมองซูชิที่อยู่ในมือตน แต่ไม่ได้หยิบมากิน " ไม่หรอก ชั้นไม่ถือ " พูดแล้วยัดขนมปังเข้าปาก ฮิบาริมองการกระทำของคนข้างๆ แล้วหันไปมองซูชิอีกที" กินแค่นั้นจะพอเหรอ นายใช้พลังงานมากกว่าชั้นอีกนะ ยังไงก็...กินด้วยกันก็ได้ " ฮิบาริพยายามกัดฟันพูดออกมา ดีโม่มองแล้วยิ้มน้อยๆ" ก็..ชั้นบอกแล้วไงว่า ชั้นใช้ตะเกียบไม่เป็น " ดีโน่เอาคางไปเกยไหล่ของฮิบาริ เส้นเลือดที่หัวของฮิบาริกระตุก " อยากโดนถีบอีกรอบรึไง " ฮิบาริกัดฟันพูด เขาถีบดีโน่ออกไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่ดีโน่ไปส่งเขาที่บ้านแล้วขึ้นมานอนกอด เลยโดนถีบตกเตียงไปครั้งหนึ่ง" อ่าๆ..ไม่ล่ะๆ..เอางี้ดีกว่า นายสอนใช้ตะเกียบได้ไหม๊ ? " ดีโน่รีบเอาคางออกจากตัวฮิบาริ ฮิบาริที่กำลังคีบซูชิเข้าปาก ก็ชะงัก" อืม " ว่าแล้วฮิบาริก็ยัดตะเกียบใส่มือของดีโน่ แล้วก็จับมือดีโน่สอนคีบตะเกียบ ตอนแรกดีโน่ก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี แต่ไปๆมาๆ กลับ สนใจคนสอนมากกว่า ดีโน่มองฮิบาริอย่างไม่ว่าตา ทุกท่าทางทุกการกระทำ บันทึกไว้ในสายตาของดีโน่หมด" เข้าใจรึยัง "ฮิบาริลงไปนั่งอยู่ข้างหน้าดีโน่ ดีโน่เลยได้แต่ทำหน้าเอ๋อ..." อ..อืม " " ไหนลองคีบสิ " ฮิบาริจ้องเขม็งราวกับว่าถ้าเขาคีบไม่ได้ มีหวังโดนเชือดตายคาดาดฟ้าแน่ ดีโน่ลองใช้ตะเกียบคีบซูชิขึ้นมา แต่แล้ว
ฟุ่บ!!
ซูชิหลุดลงมาจากตะเกียบของดีโน่ ทั้งสองเลยนั่งเงียบ แล้วฮิบาริก็ลุกขึ้นไปแย่งกล่องซูชิจากมือดีโน่ แล้วนั่งลงข้างๆ ปรายตามองดีโน่เล็กน้อย
" อดตายไปซะ " ฮิบาริพูดอย่างเย็นชาแล้วหันกลับไปกินต่อ " ใจร๊ายยยย " ดีโน่ตะโกนในใจ --โผล่งออกมาก็ตายสถานเดียวสิ
บรรยากาศเงียบลง ฮิบารินั่งกินอย่างไม่สนใจคนข้างๆ ดีโน่ก็มองฮิบาริน้ำลายยืด ( อยากกินซูชิหรือคนกินซูชิล่ะ ) ฮิบาริเห็นก็รำคาญแต่ก็ทนๆกิน ต่อไป สักพักฮิบาริก็ยกซูชิให้ดีโน่ชั้นหนึ่ง ( มันมีสามชั้น ) " เอาไป พยายามกินให้ได้ล่ะ " ดีโน่ทำตาวิบวับ เหมือนเด็กๆ ได้ของเล่น แล้วรับซูชิมา ฮิบาริมองตามดีโน่แล้วส่ายหัวเบาๆ แต่แล้ว
ผลุบ!!
ซูชิหล่นจากตะเกียบดีโน่ พร้อมเสียงบ่นที่ฟังไม่รู้เรือง ฮิบาริไม่สนใจนั่งกินของตัวเองต่อ
ผลุบ!!ซูชิหล่นจากตะเกียบของดีโน่อีกครั้ง ฮิบาริชายตามองเล็กน้อย แล้วทำเป็นไม่สนใจกอนของตัวเองต่อไป
ผลุบ!! ซูชิหล่นจากตะเกียบของดีโน่อีกครั้ง ฮิบาริเห็นก็รู้สึกเสียดายแทนจริงๆ ของดีๆทั้งนั้น
" ดีโน่ " ดีโน่หันตามเสียงเรียก ฮิบาริก็เอาซูชิจากกล่องตัวเองยัดใส่ปากดีโน่" นั่งเงียบๆล่ะ ชั้นป้อน เห็นแล้วอนาถ " ดีโน่ได้ยินก็นั่งเคี้ยวเงียบ ๆ แล้วนั่งอมยิ้ม" ยิ้มอะไร " ฮิบาริเหลือบมองดีโน่" เปล่า ชั้นดีใจน่ะ "" ดีใจ ? เรื่องที่ชั้นป้อนนายเนี่ยนะ ? ประสาท "" ไม่ใช่เรื่องนี้ " ดีโน่พูดพลางมองคนตัวเล็กข้างๆ" ชั้นดีใจที่เห็นนายทำตัวแบบนี้ต่างหาก ชั้นเห็นนายมีแต่ลูกน้องเพื่อนสนิทสักคนยังไม่มี ชั้นเคว้งคว้างแทนนายจริงๆเลย นายไม่เหงารึไงไม่มีเพื่อนน่ะ " " ไม่จำป็นนี่ของแบบนั้น มีแต่มิตรภาพจอมปลอมที่สร้างขึ้นมาเพื่อทำให้มีชีวิตรอดในโรงเรียนได้ ของแบบนั้นชั้นไม่ต้องการ " ฮิบาริพูดแล้วกินซูชิต่ออย่างไม่สนใจ" นายเคยมีเพื่อนที่เป็นแบบนั้นรึไง " ดีโน่ถามกลับ" ไม่ " " แล้วนายรู้ได้ไงว่ามีแต่มิตรภาพจอมปลอม "" ..... " ฮิบาริเงียบไม่ตอบ ดีโน่เห็นท่าทางของคนข้างๆแล้วยิ้ม" ชั้นแค่เป็นห่วงนายน่ะ อย่าคิดมากเลย นายไม่เชื่อใจใครชั้นก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่... " ดีโน่เงียบไป" แต่อะไร " ฮิบาริเห็นคนตัวสูงข้างๆเงียบไปพักใหญ่ จึงถามขึ้นมา" เชื่อใจชั้นสักคนได้ไหม๊ " ดีโน่หลบตาไม่มองฮิบาริ " .... " ฮิบาริได้ยินก็เงียบไป ไม่ตอบ" ชั้นไว้ใจไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ " ดีโน่มองฮิบาริอย่างหงอยๆ" นายเป็นครูฝึกชั้น " ฮิบาริพูดออกมาเบาๆ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมรู้สึกแบบนี้เวลาพูดคำนี้ออกมา" อืม...หมายความว่านายเชื่อใจชั้นใช่มั๊ย " ฮิบาริพยักหน้าน้อยๆ ทำเอาดีโน่ยิ้มกริ่ม คว้าไหล่ฮิบาริมากอด แต่เขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร" พอแล้วล่ะ...แค่นายเชื่อใจชั้นคนเดียวก็เกินพอแล้ว " แล้วจู่ๆฮิบาริก็ลุกพรวดขึ้นมา " เคียวยะ? " ดีโน่งงกับท่าทีของฮิบาริ" ชั้นจะไปห้องทำงาน...นายกินต่อไปเองละกัน " ว่าแล้วฮิบาริก็เดินฉับๆๆๆ ลงจากดาดฟ้าไป ทิ้งให้ดีโน่นั่งเอ๋อ คนเดียว" เคียวย๋าาาาาา ใจร้ายยยย " ห้องรับแขกโรงเรียนนามิโมริ --ห้องกรรมการรักษษระเบียบ-- ฮิบารินั่งอยู่ที่โตะทำงาน คิดถึงเรื่องที่ผ่านมาซักครู่ แล้วหลับตาลง" ชั้นเห็นเขาเป็นแค่ครูฝึกจริงเหรอ " พึมพำกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับประตูห้องเปิดออก การเปิดประตูที่ไม่เคาะก่อนมีอยู่คนเดียว" เป็นอะไรรึป่าวเคียวยะ รีบออกมาแบบนั้น ชั้นทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ " " เปล่า กินเสร็จแล้วเหรอ " ฮิบาริเหลือบมอง กล่องซูชิที่ดีโน่ถือมา" ยัง ยังไม่ได้กินเลย เป็นห่วงนายน่ะ เลยรีบตามนายลงมาก่อน " ดีโน่พูดแก้เก้อ ความจริงแล้วถ้ากินเองก็คงไม่ได้กินแน่เลยตามลงให้ให้ฮิบาริป้อนดีกว่า" ....มานี่สิ ชั้นจะสอนใช้ตะเกียบอีกที ครั้งสุดท้ายนะ "" นายป้อนไม่ได้เหรอ" ดีโน่อ้อน" ไม่ได้ ไม่งั้นนายก็ต้องให้คนอื่นป้อนตลอดชีวิตน่ะสิ "" นายห่วงชั้นเหรอ "
คำพูดคำเดียวทำให้ฮิบาริหยุดกึก เป็นห่วงเหรอ--ฮิบาริคิด--" ชั้นแค่ไม่อยากให้นายเป็นตัวถ่วงชาวบ้านเค้าตลอดชีวิตต่างหาก " ฮิบาริพูดตัดน้ำใจอย่างมาก" ชั้นล้อเล่นน่า...สอนก็สอนสิ " ดีโน่ยิ้มแห้งๆ ยื่นตะเกียบให้ ฮิบาริมองอย่างสัย ไม่โต้แย้งอะไรเหรอ--ฮิบาริคิด" อืม " แล้วฮิบาริก็ทำการสอนอีกรอบ คราวนี้ดีโน่ตั้งใจฟังที่สอนเต็มที่ จนเริ่มที่จะใช้ตะเกียบเป็นแล้ว" พอล่ะ ๆ ชั้นใช้เป็นล่ะ ขอบใจมากนะ " " อืม..."" ชั้นจะออกไปหาอะไรกินข้างนอกล่ะ " ฮิบาริทำหน้าครุ่นคิด" แล้วซูชินี่ล่ะ " ฮิบาริชี้ไปที่กล่องซูชิ" ไม่มีนายมานั่งกินด้วยกินไม่อร่อยหรอก " แล้วดีโน่ก็เปิดประตูเตรียมจะออกไป แต่หยุดเพราะว่ามีมือเล็กมาดึงเสื้อเขาไว้" อะไรเหรอ " ดีโน่ถามฮิบาริโดยไม่หันกลับไปมอง" นั่งกินที่นี่ก็ได้ ชั้นจะกินเป็นเพื่อน ของชอบนายไม่ใช่เหรอ " ดีโน่หันกลับมาหาฮิบาริที่ก้มหน้าพูด ดีโน่แอบเห็นฮิบาริหน้าแดงเล็กน้อย ก็ผุดยิ้มขึ้นมา นี่เป็นการเชื่อใจรึป่าวนะ --ดีโน่คิดในใจ แต่ฮิบารินั้นคิดมากกว่านั้นแน่นอน
" ตกลง " แล้วร่างสูงก็ดันร่างเล็กไปนั่งกินกันที่โซฟา แล้วทั้งสองก็นั่งกินอย่างเงียบๆโดยที่ดีโน่ นั่งยิ้มแป้น ส่วนฮิบาริหลบสายตาดีโน่ไม่พูดอะไร เพราะหากเขามองใบหน้านั้นแล้ว อาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ทราบได้
...........................
To..Be..Con...