[ Fic ] You and Me... [ Dino x Hiba ] Ch 3

ตอนที่ 3 ------- ดีโน่ vs. มุคุโร่ chapter 1

ตกดึกคืนหนึ่งใจกลางเมืองนามิโมริ ชายหนุ่มปริศนา 2 คน กำลังอัดผู้เคราะห์ร้ายรายหนึ่ง ( มาถึงตรงนี้คงรู้นะว่าใคร ) หลังจากที่ผู้เคราะห์ร้ายนั้น แพ้หมดท่า บุคคลปริศนาทั้งสองจึงทำอะไรบางอย่างกับร่างที่ไม่มีแรงนั้น ( อย่าคิดลึกน่อ )

“ อ๊ากกกกกกกกกก!!! “ เสียงชายผู้เคราะห์ร้ายร้องโหยหวนยามค่ำคืนที่เงียบสงัด แล้วเงาทั้งปริศนาสองก็หายไป

.............................................................................

เช้าวันรุ่งขึ้น โรงเรียนนามิโมริ

ฮิบาริเดินงุ่นง่านอยู่หน้าโรงเรียนด้วยความกระวนกระวายใจ เด็กโรงเรียนนามิโดนจัดการวันละ 3 – 4 ราย โดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เนื่องจากไม่รู้ตัวคนร้าย สักพักเขาก็เห็นชายร่างเล็กผมสีน้ำตาลบ่นพึมพำ ๆ เตรียมจะเข้าโรงเรียน
“ นักเลงตีกันอย่างที่ว่ารึไงนะ “ ร่างเล็กที่เดินมาพูดโดยไม่มองทางข้างหน้า จนมาเจอกับฮิบาริ
“ ไม่ใช่หรอก นี่เป็นการกลั่นแกล้งกันฝ่ายเดียวมากกว่า และมันก็ต้องย่อยยับไป “ ฮิบาริพูดพร้อมยกทอนฟาขึ้นมา
--- คุณฮิบารินี่โหดเสมอต้นเสมอปลายดีจัง--- สึนะคิดในใจ

“ กรี๊ด!!! “ เสียงนักเรียนหญิงคนหนึ่งดัง ขึ้นมา เมื่อฮิบาริหันไปก็พบว่ามีชายคนหนี่งกำลังวิ่งไล่นักเรียนหญิงโรงเรียนเขา ฮิบาริจึงเดินเข้าไปเอาพลองฟาดคางชายคนนั้นทันที ชายคนนั้นเซล้มไป คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน อาจารย์พยาบาลประจำโรงเรียนเขานั่นเอง ฮิบาริรู้สึกเหมือนคันๆที่คอแต่ไม่ได้สนใจอะไร แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น พอดีกับเสียงโทรศัพท์ของเขาดัง ขึ้นมา

“ ฮัลโหล “ ฮิบาริคุยโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งแล้ววางหูไป หันกลับมาหาสึนะ
“ เอ้อ..งั้นผมขอตัว...” ยังไม่ทันที่สึนะจะพูดจบ ฮิบาริก็พูดแทรกขึ้น
“ คนรู้จักของนายสินะ ....ซาซางาวะ เรียวเฮ เสร็จไปอีกรายแล้วล่ะ “
“ หา!!!!!!!!!!! “
“ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลxxxx “ ฮิบาริพูดจบสึนะก็วิ่งไปทันทีเขามองตามไปสักพักก็หันกลับมามุ่งหน้าขึ้นห้องไปที่โตะทำงาน เมื่อถึงห้องรับกรรมการรักษาระเบียบ ฮิบาริก็นั่งลงที่โต๊ะของตัวเอง นั่งครุ่นคิดเหตุการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน ทำไมต้องเป็นที่นามิโมริด้วย----ฮิบาริคิด----- แล้วประตูห้องกรรมการก็ถูกเปิดออกพร้อมกับชายที่เขาไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้

“ อย่ามากวนชั้นตอนนี้นะ “ ฮิบาริรีบพูดชิงตัดบทก่อน
“ เป็นอะไรล่ะ เคียวยะ หรือว่าเครียดเรื่อง เด็กที่มาโจมตีเด็กนามิฯ “ ดีโน่รู้เชิงฮิบาริ พูดอย่างยิ้มๆ ฮิบาริเลิกคิ้วมองอย่างรำคาญ
“ รู้แล้วก็อย่ามากวน ชั้นตอนนี้ ออกไปซะ “ ฮิบาริพูดตัดเพ้อพลางหมุนเก้าอี้กลับไปอีกทาง ดีโน่ยิ้มกริ่มลากเก้าอี้มาอยู่หน้าโต๊ะทำงานแล้วเอาข้อศอกท้าวคางมองฮิบาริ
“ ชั้นรู้ตัวคนร้ายนะ จะบอกให้เอาไม๊ล่ะ ? “ คำพูดคำเดียวของดีโน่ทำให้ฮิบาริหันกลับมามองได้
“ นายรู้เหรอ.......”
“ ใช่...จะบอกให้ก็ได้นะ..แต่มีข้อแลกเปลี่ยน “
“ อะไร “ ฮิบาริเหล่มองงดีโน่เล็กน้อย
“ จูบชั้นทีหนึ่ง “ ดีโน่พูดแล้วทำปากจู๋ยิ่นหน้าไปหาฮิบาริ
“ ไปตายซะ!!! ชั้นไปหาเองก็ได้ “ พูดจบฮิบาริก็เดินฉับๆออกจากห้องไป
“ ฮะฮะฮะ.....ขี้อายจริงจริ๊ง “ ดีโน่พูดคนเดียวในห้อง
“ ให้ตายยังไงนายก็หาไม่เจอหรอกเคียวยะ ระดับหมอนั่นน่ะ ชั้นเองกว่าจะเจอก็แทบตายแน่ะ “


สวนสาธารณะ นามิโมริ
ฮิบารินั่งกุมขมับอยู่ที่ม้านั่งในสวน เกือบครึ่งวันแล้วเขายังหาตัวคนร้ายไม่เจอ แล้วเขาจะทำไงดีล่ะ เบาะแสก็มีแต่ เด็กนามิฯโดนทำร้าย ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ฮิบารินั่งแหงนหน้ามองฟ้า เห็นนกบินผ่านไปผ่านมา ก็รู้อิจฉาเล็กน้อย ที่ไม่ต้องรับรู้ความรู้สึกอะไร เขานั่งมองท้องฟ้าสักพัก ก็มีใบหน้าชายคนหนึ่งแทรกขึ้นมา ฮิบาริหลับตาลงแล้ว หันคอมาให้อยู่สภาพปกติ

ดีโน่เหรอ หมอนั่นดีทุกอย่างยกเว้นมันโรคจิต จะขอข้อมูลต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนล่ะ แต่ถ้าเราไม่ได้ข้อมูลตอนนี้ เด็กโรงเรียนนามิจะเป็นยังไง --- ฮิบาริคิด--- แล้วสักพักก็มีมือปริศนามาปิดตาฮิบาริ

“ บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่กับชั้น “ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามือนี่ของใคร จะมีใครล่ะที่กล้าเล่นกับเขาแบบนี้
“ ชั้นเห็นนายนั่งเครียดๆน่ะเลยอยากมานั่งเป็นเพื่อน เผื่อช่วยอะไรนายได้บ้าง “ ดีโน่ลงมานั่งข้างฮิบาริ
“ ไม่ยาก นายก็แค่บอกชั้นมา ว่าเจ้าหัวโจกนั่งมันอยู่ที่ไหน “
“ ชั้นบอกแล้วไงก็จะบอกเรื่องนั้นมันมีข้อแลกเปลี่ยน “ ดีโน่ยิ้มเจ้าเล่ห์
“ เฮ้อ....งั้นก็ไม่ต้องล่ะ “ ฮิบาริทำท่าเครียดหนักกว่าเดิม ดีโน่เห็นจึงต้องหุบยิ้มลง
“ เจ้าหมอนั่นอยู่ที่ xxxxx เก่าน่ะ รังของหมอนั่นอยู่ที่นั่น นายรีบไปเหอะ “ ฮิบาริหันมามองดีโน่อยู่ครู่หนึ่ง
“ ถึงนายจะบอกชั้นชั้นก็ไม่ให้หรอกนะ ไอ้ของที่นายว่าน่ะ “
“ อืม...ไม่ต้องหรอก ชั้นเห็นนายเป็นแบบนี้มันทรมานมากกว่า “ ดีโน่พูดพร้อมกับมองหน้าฮิบาริ
“ รีบไปเหอะ “
ฮิบารินิ่งอยู่ครู่หนึ่งแล้วรีบวิ่งไปที่ๆดีโน่บอก ทิ้งให้ดีโน่มองตามจนลับสายตาไป
“ โชคดีนะ ลูกศิษย์ ...ไม่ใช่สิ...คนรัก ของชั้น “ ดีโน่พูดจบก็เอนหลัง แล้วมองท้องฟ้าแบบที่ฮิบาริทำเมื่อครู่
“ ชั้นคิดเอาเองฝ่ายเดียวสินะ “ แล้วดีโน่ก็หลับตาลง

.................ตึกเก่า xxxxx
ฮิบาริ ฝ่าด่านลูกน้องหลายคน ของเจ้าหัวโจกนั่นซึ่งดูเหมือนจะเป็นเด็กโรงเรียนโกคุโยทั้งหมด เขาฝ่าด่านมาเรื่อยๆจนถึงห้องชั้นบนสุด ก็ต้องพบกับ ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาเก่าๆ แต่ยังสภาพดี ในมุมที่แสงส่งไม่ถึง แต่ก็พอจะส่องให้รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นผู้ชายผมสีน้ำเงิน นัยย์ตาสองสี ข้างหนึ่งสีแดง ข้างหนึ่งสีน้ำเงินเข้ม
“ นายเป็นหัวโจกเรื่องนี้สินะ “ ฮิบาริเอ่ยถามคนตรงหน้า
“ ก็คงอย่างนั้นล่ะมั้งครับ พวกเราจะเป็นบัญญัติใหม่ของเมืองพวกคุณเอง “ บุคคลในเงามืดตอบ
“ ของแบบนั้นไม่จำเป็นต้องมีถึงสองหรอก “ ฮิบาริสวนกลับ
“ แหม คิดเหมือนกันเลย เพราะฉะนั้น คุณก็หลบให้ผมซะเถอะ “
“ พล่ามอะไรของนาย ที่นี่ชั้นจะเป็นกฎเอง “ ฮิบาริเหล่มองคนตรงหน้า
“ อยากจะตายท่านั้นใช่มั๊ย “
“ ที่ผมไม่ลุกก็เพราะว่าไม่จำเป็นต้องลุกต่างหาก “บุคคลปริศนายิ้มกริ่ม แล้วจู่ๆฮิบาริก็ยืนไม่อยู่ เวียนหัวจนแทบพยุงตัวไม่ไหว ได้แต่พยุงตัวโซเซแบบนั้น
“ อ้าวๆ...เป็นอะไรล่ะครับ ยินดีๆสิ ผมอยู่ทางนี้นะ “
“ หุบปาก!!! “
“ ไม่เสียแรงที่สั่งมาจากเมืองนอก แพ้เจ้านี่จริงๆซะด้วยนะ ซากุระน่ะ คุณฮิบาริ เคียวยะ “ชายปริศนา หยิบเครื่องมืออะไรบางอย่างออกมา ให้ฮิบาริดู เขามองไปรอบๆ มีซากุระอยู่รายล้อมตัวเขาเต็มไปหมด ฮิบาริทรุดลงตรงชายคนข้างหน้า ชายคนนั้นก็นั่งลงหน้าเขา เชยคางฮิบาริขึ้น
“ ผมก่อเรื่องนี้เพื่อเรียกคุณมารู้ไหม ถ้าผมไม่ใช้วิธีนี้ ผมคงไม่ได้พบคุณแน่ “ พูดจบแล้วยื่นหน้าลงประกบปากกับเขา ฮิบาริเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ แต่เขาไม่มีแรงที่จะดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดของชายตรงหน้าได้ ชายผมสีน้ำเงินสอดสิ้นอุ่นเข้าไปพัวพันกับลิ้นของเขา ฮิบาริหมดแรงที่จะดิ้นเพราะเหมือนเขายิ่งดิ้น เหมือนจะยิ่งมัดตัวเขากับชายคนนั้น ฮิบาริจึงปล่อยให้เลยตามเลย รอเวลาที่เขาจะจัดการกับคนตรงหน้า ได้ ชายผมน้ำเงินเริ่มคลายอ้อมกอดลง แต่ยังไม่ผละจูบออกมา กดฮิบาริลงกับพื้น ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นของฮิบาริ ไล้เลียยอดอก ฮิบาริกัดฟันด้วยความเสียวซ่าน เหม่อมองเพดาน ซากุระยังอยู่ถ้ามีสิ่งนี้อยู่เขาก็ทำอะไรคนตรงหน้าไม่ได้แน่
“ นายเป็นใคร “ ฮิบาริเอ่ยถามชายที่กำลังยุ่มย่ามกับร่างของเขา
“ ผมชื่อ โรคุโด มุคุโร “
“ ทำแบบนี้เพื่ออะไร “
“ ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณหรอก “
ฮิบาริหลับตาลง พร้อมกับซิปกางเกงของเขาถูกรูดลงด้วยปากของอีกฝ่าย น้ำตาใสหยดลงช้าๆจากตาของคนที่โดนกดอยู่ ฮิบาริร้องไห้ เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอแบนี้มาก่อน ไม่นึกว่าจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาจะทำไงดี แล้วสมองพลันนึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมา

“ ดีโน่ “ ฮิบาริเอ่ยออกมาเบาอย่างลืมตัว ทำไมเวลานี้กลับนึกถึงหมอนี่นะ อยากให้มาช่วยสินะ ทำไมเวลานี้ถึงไม่ยอมโผล่มา มุคุโร่ที่ได้ยินเสียงคนใต้อ้อมกอดของเขาพูดชื่อคนๆหนึ่งที่ไม่ใช่เขาทำให้ฉุนอย่างบอกไม่ถูก
มุคุโร่ ถอดกางเกงสแลกสีดำของฮิบาริออกไปเตรียมรุก คนตรงหน้า
“ อย่า..พอได้แล้ว “ เสียงฮิบาริสะอึกสะอื้นภายใต้ร่างของเขา แต่มุคุโร่ไม่ฟังขึ้นไปประกบปากกับฮิบาริอีกรอบเพื่อจะให้สงบปากสงบคำ มือก็ไม่อยู่สุข เตรียมถอดกางเกงในของฮิบาริ
“ ไม่ !!!! ดีโน่!!!! “

พลั่ก!!!!

มุคุโร่ลอยกระเด็นติดฝาผนัง ด้วยแรงกระทำของคนๆหนึ่ง ชายที่ฮิบาริไม่อยากพบมากที่สุดเวลาปกติแต่อยากเจอมากที่สุดในเวลาแบบนี้ ฮิบาริมองคนที่ช่วย อย่างดีใจ แต่เขาเองนั้นก็ไม่มีแรงเหลือที่จะพูดอะไรกับใครแล้ว ซากุระทำร้ายเขามากเกินไป ทำไมนะ ทำไมจู่ๆ ถึงมาแพ้ซากุระได้แบบนี้ แล้วสติสัมปชัญญะของฮิบาริก็ดับวูบลง …………………….


ดีโน่เผชิญหน้ากับชายที่กำลังลุกขึ้นยืนจากแรงถีบของเขา
“ นายน่ะ โรคุโด มุคุโร สินะ หนีออกจากคุกมาทำแบบนี้น่ะเหรอ “
“ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณนี่ “ มุคุโร่ปาดเลือดที่ไหลออกมาจากปากเล็กน้อย
“ ใช่มันก็ไม่เกี่ยวกับชั้นหรอกนะ แต่ทำไมต้องเป็นเคียวยะ ? “ ดีโน่มองมุคุโร่อย่างเอาเรื่อง
“ เพราะหมอนั่นคือ ฮิบาริ เคียวยะน่ะสิ “ มุคุโรตอบยิ้มๆ
“ไม่เห็นเข้าใจ แต่ที่แน่ๆ ถ้าเคียวยะไม่เต็มใจชั้นก็ไม่ยกโทษให้นายหรอก “ ดีโน่หยิบแส้ประจำตัวเขาขึ้นมา
“รู้ได้ไงครับว่าไม่ยินยอมน่ะ ออกจะมีความสุขแท้ๆ “ มุคุโร่หยิบอาวุธของตนออกมาบ้าง
“ ถ้าเขายินยอมนะ ไม่ร้องเรียกชั้นแบบนั้น หรอก “ ว่าแล้วดีโน่ก็พุ่งตัวเข้าจู่โจมมุคุโร่ทันที แส้ของดีโน่ถูกรับไว้ด้วยหอก 3 ง่าม ของมุคุโร่ ( ขอเรียกแบบนี้ละกันไม่รุจะเรียกอารัย - คนแต่ง ) อาวุธของทั้งสองพันกันอยู่ในระยะประชิด มุคุโร่จึงใช้ดวงตาภพที่ 1 กับดีโน่